22 september 2023

De Groene Baret september 2023 is, ook naar de Commandovrienden, verstuurd. Daarin kunt u weer kennis nemen van interessante artikelen over het KCT en De Commandostichting.

02: Van de redactie

04: Van de voorzitter

05: Van de Korpscommandant

06: Baretuitreiking voor 21 nieuwe commando's

10: Commando overdracht

12: 75 jaar ENPC; van militair naar sportspringen

18: Commando journaal

20: 3x Dapperheids Onderscheidingen

22: Commando Duikvereniging bestaat 45 jaar

24: Van de Korpsadjudant

25: Het ware verhaal over de potloodtekening uit Hohne

26: In Memoriam

28: IM Genmaj (b.d.) Tom Hovenier; Oud voorzitter COS

29: Mobilisatie-oorlogskruis postuum uitgereikt aan August Marie Bakhuys Roozeboom

30: Commando-korporaal SIMMIE; Lest we forget!

32: Special Forces brengen Afrikaanse collega's kennis bij tijdens Flintlock

34: Reünie 103 COTRCIE

36: De Nijmeegse Vierdaagse 2023

38: Andere kant van de medaille; SM Renhungan

40: Gerard van Kuijck nieuwe commandant Bronbeek

42: Commando Piet Bet, wat doe je voor de kost?

46: Gezien op internet

47: Podcast

48: Advertentie KCT

Bron: Facebook pagina Historische Collectie KCT

19 september 2023

79 jaar geleden op deze dag sneuvelde de commando August Bakhuys Roozeboom tijdens “Operatie Market Garden”. Hij was 22 jaar.

7 juli jl. kreeg August postuum het Mobilisatie Oorlogskruis. Deze medaille werd uitgereikt aan achterneef en Commando Willem Bakhuys Roozeboom tijdens de baret uitreiking op de Kazerne in Roosendaal.

Familie aanwezig bij uitreiking Mobilisatie Oorlogskruis

Een week later op 13 juli kwam het bericht dat het MOK ingeleverd moest worden omdat Commando Bakhuys Roozeboom postuum al het Oorlogsherinneringskruis met de gesp Arnhem, Nijmegen, Walcheren toegekend had gekregen maar nooit was uitgereikt aan de familie. Iemand had in het nationaal archief, naar aanleidng van een post op de Facebook pagina van de Historiche Collectie KCT, een document gevonden waar dit op stond.

In overleg met de familie werd besloten om vandaag de wissel te doen. De sterfdag van August, 79 jaar geleden.

Het Mobilisatie Oorlogskruis

De taart met het combined operations embleem, het embleem dat werd gedragen door o.a. No2 Dutch Troop.

De wissel

Rond 1300 uur verzamelden de familie leden, Neef Jan Willem met zijn dochter Floor, achterneef Joost met zijn zoontje Willem en achterneef Willem Bakhuys Roozeboom met zijn vrouw Iris. Op het van der Meer kamp op de Rucphense Hei.

Na een bakkie koffie met een stukje taart, versierd met het embleem van Combined Operations, werd aan de hand van een PowerPoint slide show, de laatste dagen van August verduidelijkt. Vrijwilligers van de Historische Collectie KCT hebben onlangs aan de hand van documenten en het dagboek van verzetsman Hendrik Beekhuizen de sporen van August compleet nagelopen. Vanaf de landing bij Wolfheze, zijn verplaatsingen naar Reijerskamp, via Huize Valkenburg naar Hotel Hartenstein, de jeep patrouille richting Arnhem, zijn sneuvelen bij het viaduct benedendorpseweg-klingelbeekseweg en zijn locatie veldgraf bij Hote Hartenstein.

Marco Beekhuizen die eerder het dagboek van zijn vader Hendrik Beekhuizen overhandigde aan C-KCT

Het nieuwe bord boven de ingang

Na de presentatie werd te voet verplaatst naar het Bakhuys Roozeboom kamp. Alwaar het nieuwe bord boven de ingang onthuld werd door de familie. Eindelijk het bord met de juiste spelling. Een Y ipv een I in Bakhuys.

De familie luisterde aandachtig naar de korte speech van Chef Staf lkol Bart

Het Oorlogsherinneringskruis met de gesp Arnhem, Nijmegen, Walcheren.

Hier was het tijd om het OHK uit te reiken. Chef staf KCT LKol Bart overhandigde de medaille aan Willem na een korte speech waarin hij memoreerde over de waarde van het herdenken van Operatie Market Garden en de gevallen Commando’s.

Hierna gaf Willem het MOK terug en sprak een bedankwoord namens de familie.

Hij verraste een ieder door aan te geven dat de familie er goed over nagedacht had en besloten had om de medaille met de oorkonde direct terug te schenken aan de Historische Collectie Kct.

We gaan de medaille een mooie plek geven in de HC.

Afgesloten werd met een rondleiding over het Bakhuys Roozeboom kamp. De roots van duizenden commando’s ligt hier op het kamp vernoemd naar de 1ste gesneuvelde Commando op Nederlandse bodem.

August Bakhuys Roozeboom. 22 jaar oud.

Willem gaf het MOK terug en sprak een bedankwoord namens de familie.

Bron: rodi.nl | Koggenland

De SUP 11-City Tour. Dat roept waarschijnlijk bij velen vragen op. De elfstedentocht kennen we allemaal. Op schaatsen langs elf Friese steden. Rembrandt Joosten (45) uit Ursem deed 9 en 10 september mee aan de SUP 11-City Tour. Suppend naar de elf steden. Een mooi streven, maar met één hand? Dat is toch onmogelijk?

Rembrandt zette zich jarenlang in voor vrede en veiligheid. Als operator van het Korps Commandotroepen en als lid van de Dienst Speciale Interventies van de Nationale Politie. “Tijdens dit werk raakte ik gewond. In een actie verloor ik mijn linkerhand. Mijn verwondingen waren zo ernstig dat ik vocht voor mijn leven. Als geen ander weet ik daardoor hoe belangrijk het is om een goed vangnet te hebben in de vorm van collega’s, vrienden en familie.”

‘Laat je niet weerhouden’

Soms zijn dingen uit het verleden gewoon wat ze zijn. “Maar laat dit je niet weerhouden je eigen toekomst te maken. Ondanks mijn beperking wil ik laten zien waar we als mens toe instaat zijn. Niet ‘wat kan ik niet meer’, maar ‘wat kan ik nog wel’. Ondanks je eigen problemen toch oog hebben voor anderen. Met dit evenement vraag ik aandacht voor hen die tijdens hun werk in een uniform beroep PTSS opliepen.” 

Stichting Surfivor

Post Traumatische Stress Stoornis  (PTSS) is een ziekte die enorm impact heeft op het leven van degene die er aan lijdt, maar ook op dat van het gezin, familie en vrienden. Sociale isolatie, depressies, paniekaanvallen, herbelevingen, agressie en zelfs (pogingen tot) zelfmoord. Onder veteranen en personeel van politie, brandweer en ambulancediensten is PTSS een veel voorkomend probleem. “De programma’s van Stichting Surfivor in Julianadorp helpen deze mannen en vrouwen om uit deze negatieve spiraal te komen. Om weer zin te krijgen in het leven, uitdagingen aan te gaan en ervoor te gaan. Dit doet ze door middel van surftherapie, ook wel oceaantherapie genoemd. De ingrediënten zijn een surfplank, wat goede golven, buitenlucht, professionele en enthousiaste begeleiding en een gezelschap dat weet wat je doormaakt. Samen maken ze het leven weer wat mooier. Golf voor golf.”

Stand up and hook on

Stand up and hook on, een term afkomstig uit de militaire parawereld en wordt geroepen op het moment dat de parachutisten zich klaarmaken om het vliegtuig te verlaten. Ze staan daarbij op en haken zich letterlijk aan een lijn vast. “Deze staticline zorgt ervoor dat hun parachute open wordt getrokken. Daarna springen ze met zijn allen zonder twijfel uit het vliegtuig. Deze term is een mooie metafoor waar mijn team voor staat. In mijn geval was het ‘stand up’ paddeling en de ‘hook on’ is naast het aanhaken een dikke knipoog naar mijn handamputatie.”

SUP 11-city tour

De deelnemers gaan de ultieme uitdaging aan om in vijf dagen 220 kilometer te peddelen. Nationale atleten, maar ook internationale sporters doen mee aan dit evenement. Zonder GPS tracking starten de deelnemers niet. De start was zaterdag in Leeuwarden, de hoofdstad van Fryslân dat als vanouds de start- en finishplaats is. Daarna gingen de deelnemers naar Sneek, IJlst, Sloten, Stavoren, Hindeloopen, Workum, Bolsward, Harlingen, Franeker, Dokkum en over de Bonkefeart weer terug naar de finish.

160 kilometer

In heel Nederland was het afgelopen weekend behoorlijk warm. Dat maakte de tocht niet makkelijk voor Rembrandt. Maar dat nam niet weg dat hij in twee dagen tijd vele kilometers over het water aflegde. “Na 160 kilometer hield het voor mij op. Ik was maar wat blij met mijn team, dat ervoor zorgde dat ik goed at en dronk. Dat zorgde ervoor dat mijn koppie scherp was. Mijn schouders en rug voelden ook prima, maar mijn benen konden echt niet meer, die gaven op. Zelf ben ik dik tevreden over het resultaat, want ik hoorde om mij heen dat ik een absurde prestatie had geleverd. Sommigen dachten dat ik de 100 kilometer niet zou halen.”

Doneren

Het evenement is achter de rug en Rembrandt heeft een geweldige prestatie geleverd. Wie vindt dat de Ursemmer een pluim verdient en nog een bedrag wil schenken aan zijn goede doel, kan dat doen via 11city sup tour non stop | Crowdfunding | Doneeractie.nl

Bron: magazines.defensie.nl (Landmacht 07)

Tekst: KAP Saminna van den Bulk

Foto's: SM Aaron Zwaal, privécollectie AOO Becks, archief NIMH/Mediacentrum Defensie

Medailles zijn onlosmakelijk verbonden met de landmacht. Ze vertegenwoordigen trots en zijn een officiële erkenning van de onvoorwaardelijke inzet van militairen, soms met gevaar voor eigen leven. Elke onderscheiding heeft een verhaal. In deze rubriek vertelt een collega over diens meest waardevolle stukje eremetaal. Deze keer: Adjudant Maurice Becks. “Tijdens missies is er geen ‘niet goed is opnieuw’, er is geen herkansing. Ik heb een aantal keren gedacht: dit was het dan.”

De spotlights? Geen plek voor adjudant Becks. Achter de coulissen voelt hij zich meer op zijn gemak. Bovendien: “Als ik mijn medaille in 27 stukken kon snijden, deed ik het.”

En toch blikt hij terug op Uruzgan in 2006, de missie waarin hij en zijn mede-commando’s 9 dagen lang van de ene in de ander hinderlaag belandde én overwon. “Daden laten leven”, is het motto van de Vereniging Dapperheidsonderscheidingen. Ik hoop dat ik met mijn verhaal jonge mensen inspireer en motiveer. Want dit pak, dat draagt grote betekenis.”

Adjudant Maurice Becks op de NATO Special Operations University in België.

In de schaduw

Dat Becks commando wordt is verre van een lotsbestemming. Naar vaders voorbeeld was het de bedoeling om marinier te worden. Na zijn dienstplicht in 1988 bij de pantserinfanterie blijft Becks hangen, al is dat optreden eigenlijk niet aan hem besteed. Becks ziet meer in het opereren in een selecte club. Goed getraind, complexe missies, grote zelfstandigheid en met een taak in de schaduw. Tijdens zijn opleiding tot onderofficier gaat hij met een groep medeleerlingen op keuring voor een functie bij het Korps Commandotroepen. Tijdens zijn plaatsing bij de pantserinfanterie krijgt Becks onverwachts een brief. “Ik werd in oktober 1993 op de Engelbrecht van Nassaukazerne verwacht. Ik was het eerlijk gezegd alweer vergeten.” Maar het past Becks en in de jaren daarna vervult hij verschillende functies binnen het KCT. In 2001 volgt een plaatsing voor 3 jaar bij de KMS; in 2004 keert Becks terug naar het KCT bij 108 Commandotroepencompagnie, waar hij onder andere functies als ploegcommandant en CSM vervult.

Serieus oorlog

Terug naar 2006. De Deployment Task Force krijgt de opdracht het tot dan toe vrij onbekende Uruzgan te verkennen. Waar nodig is het aan Becks en zijn collega’s om de strijdende eenheden te ontwrichten. Het zijn de eerste stappen, waarna Task Force Uruzgan (TFU) zich inzet voor wederopbouw.

“Buiten de poorten was het serieus oorlog”, blikt Becks terug. “De Taliban zat niet op ons te wachten. Zulke grote en intense gevechten waren de Nederlandse krijgsmacht sinds Korea niet meer overkomen. Op patrouille, knokken, terug. Optoppen en weer naar buiten. We kwamen enkel op de basis voor munitie, onderhoud, rapportage en planning.”

Een van de tientallen keren dat ze troops in contact krijgen is tijdens Operation Perth. Australische collega’s uit het Special Air Service Regiment (SAS) en Nederlandse commando’s trekken, onder leiding van de dan luitenant Marco Kroon, de Baluchi-vallei in. 9 dagen lang. Aan de noordzijde infiltreren de commando’s op dag 1 ’s nachts. Aan hen de vallei zuidwaarts schoon te vegen. Aanvallen, consolideren en zo door. De Amerikanen ondersteunen vanuit de lucht.

In die 5 dagen in de Baluchi-vallei variëren de gevechten tussen de 5 minuten en een aantal uren.

Die eerste nacht is het meteen raak. “In Kala Kala waren wij uiteindelijk nagenoeg omsingeld. Met onze nachtzichtapparatuur zagen we naderende Talibanstrijders.” Het begint met een enkeling. Al snel zwelt de meute aan. Zoveel, dat we zeker wisten overlopen te raken. De Minimi-schutter opende het vuur. Geen demper natuurlijk: het was de vijand meteen duidelijk waar we zaten. Je kan net zo goed roepen: “Hallo, hier zijn we!”, maar keus hadden we niet.”

De greenzone, Kala Kala.

Ondanks het uitschakelen van vijanden blijven de strijders komen. De kogels gieren de militairen om de oren. De mannen zijn koud aan de missie begonnen, of dreigen het overwicht te verliezen. Te midden van het vuurgevecht roept luitenant Kroon naar Becks: ‘Volgens mij gaan we dit niet navertellen, ouwe.’ Maar als na het aanvragen van een preplanned gunship het gebrom van de Hercules klinkt, lonkt de bevrijding. Alleen, het beboste gebied maakt de commando’s moeilijk vindbaar. Met een laser schijnt Becks omhoog, over de radio geeft hij zijn eigen locatie door. “Iets wat je eigenlijk echt niet kan doen”, legt Becks uit. “Maar wilden we uit dit gevecht komen, hadden zij die coördinaten nodig. “Dus klinkt in de radio: “I repeat, my location is…”

Tijdens de missie ontstaat er tussen de Australiërs en de Nederlanders een brotherhood, vertelt Becks terugkijkend. “Wat nu eenmaal gebeurt als je intense gebeurtenissen deelt. Zit ik als JTAC’er in de comms met Apachevliegers tijdens een gevecht, wordt er op mijn schouder getikt. Een Aussie. “Tea, love? Ten ‘o-clock, time for a cup of tea. Dat vergeet je nooit meer.”

Het verzoek wordt een call for fire. Becks, die ooit een cursus in de Verenigde Staten met gunships volgde, kent de gevaren. “In zo’n danger close-missie is 10 procent verlies aan eigen zijde te verwachten.” Het voorstel vanuit de lucht werd om een 105 mm houwitser in te zetten, maar niet zonder toestemming van de grondcommandant. Kroon kijkt Becks aan, die meteen bevestiging geeft met zijn initialen. “Mike Kilo.”

'We leefden nog'

“In rondes draaide het toestel om ons heen. We zochten dekking achter bomen. Van 200 meter tot 40 meter van waar we zaten waren de inslagen. De klappen… niet normaal. Wat we zagen bij de battle damage assessment patrouille was onvoorstelbaar. Bomen geknakt, de vijand uiteengerukt.” Maar…”, vertelt callsign Nassau 22 Echo/Windmill 61: “We leefden nog.”

De missie gaat daarna gewoon door. Ondertussen belanden ze van gevecht in gevecht. Aaneengesloten. Tijd voor rust is er niet. Iets meer zuidwaarts zoeken de commando’s onderdak in een stronghold, wanneer opposing military forces hen van alle kanten aanvallen. Vuren, luchtsteun aanvragen, ze naar het doel begeleiden: “We gooiden groene rook in het gebouw. Tegen de A-10’s in de lucht zei ik: “Everything outside the building: cleared hot. Je zegt dus eigenlijk: blaas alles weg buiten dit gebouw. Stel je voor dat je dan het gebouw uitkomt. Alles wat we zagen: een en al ellende.”

Het ‘schoonvegen’ van de vallei stond vooraf al bekend als een zware missie. “De kans op verlies van leven of ernstig letsel werd aannemelijk geacht.”

In die 9 dagen variëren de gevechten tussen 5 minuten en een aantal uren. Operatie Perth is de geschiedenisboeken ingegaan als de eerste battle for Chora. “Je weet op zo’n moment dondersgoed: een verkeerde zet en het is klaar. Niet goed is niet opnieuw. Er is geen herkansing. Deze mensen willen dat jouw leven ophoudt. Die gedachte raakt me nog steeds. Het besef dat ze ons, koste wat kost, wilden uitschakelen. Wat een wonder dat we dit allemaal hebben overleefd. Daar moet je niet teveel over nadenken, want dan word je gek.”

Toegegeven: Becks vrouw was niet altijd even gelukkig met Becks werk. Hoewel hij veel van huis was, zei zij: “Als jij maar gelukkig bent.” Tijdens missies zoals die in Uruzgan hebben ze contact. Becks vindt dat lastig. “Ik was zo mega gefocust. Als je dan je vrouw en kinderen aan de lijn hebt… het klinkt bot, maar zodra je die telefoon neerlegt, moet je het meteen afsluiten. Afstand nemen. Je kan dat gevoel van thuis niet laten domineren. Je volledige verstand moet bij de missie liggen.” Het stel is al sinds 1990 bij elkaar. “Dat zegt meer over haar dan over mij. Ik op pad. Zij thuis, met een baan, onze twee kinderen, de hond. Ze houdt de toko draaiende. Dat vind ik knap. Ik ben enorm trots op haar, de kids en op ons.”

“Iedereen heeft ongelofelijk goed werk gedaan.”

Adjudant Becks en (toen) luitenant Marco Kroon, in 2006.

Becks noemt de inzet ongekend. “Iedereen heeft ongelofelijk goed werk gedaan. We hadden geen betere pelotonscommandant als Marco kunnen wensen.” Hij erkent dat hij een beslissende rol speelde als sniper en JTAC’er tijdens de gevechten. “Je moet de juiste inschatting maken en knopen doorhakken. Maar ik blijf herhalen: het blijft een teamprestatie. Dat ik ben voorgedragen voor deze onderscheiding, dat raakt me eigenlijk het meest.”

Volgens hem is deelname aan een dergelijke gevechtsmissie nu bijna niet meer voor te stellen. “Zwaar geweld, waarbij mensen mentaal en fysiek gewond raken en het leven laten.” Tegelijkertijd verhardt de maatschappij en de wereldorde”, schetst hij de situatie in Oekraïne. “Of kijk naar Niger of Mali. In beide landen heerst chaos. In Afghanistan is ondertussen de Taliban weer aan de macht. We moeten onze mannen en vrouwen voorbereiden op ernstinzet. Echte oorlog, het echte vechten. Weerbaarheid opbouwen, voor het geval dat. Want dat is waar dit pak voor staat. Vechten voor wat het je waard is. “If you love your loved ones, you need to be a fighter, how else are you going to protect the ones you love?”

‘We moeten onze mannen en vrouwen voorbereiden op ernstinzet’

Het tumultueuze leven van Becks stopt niet na zijn inzet in Uruzgan. Zo werd hij als assistent Defensieattaché in Libanon en Syrië tot 2 keer toe kortstondig ontvoerd. “Een keer door Hezbollah en leden van de Iraanse Revolutionaire Garde, een keer door een criminele bende. Kijk, als militair ben je gewapend. Je hebt je vest om, je assets in de lucht, je comms, QRF en je buddy naast je. In zo’n diplomatieke rol heb je niets van dat alles. Dat voelde zo machteloos.”
Ondanks zijn groene hart, neemt hij daarna korte tijd een kijkje buiten de poort. “Dat vond ik best stoer van mezelf’, glimlacht hij. “Het was een mooie ervaring, maar toch kon ik niet aarden. Nu wilde ik best terug naar Defensie, maar wat moeten ze met een man van 50?” Daar dacht de krijgsmacht anders over. Wat belletjes verder stond hij zo weer op Soesterberg, om na 3,5 jaar buiten de poort weer zijn ‘groene’ spullen op te halen. “Het waren de mensen die ik gemist had. De saamhorigheid, can do-mentaliteit, alle mogelijkheden.

“De NATO Special Operations University is een internationaal speelveld waar het operationele, strategie en onderwijs samenkomen.”

Die les brengt hij graag over. Sinds 2 jaar werkt Becks aan de NATO Special Operations University op de Belgische Chièvres Air Base. “Als Command Senior Enlisted Leader ben ik de senior onderofficier naast de commandant. Enerzijds ben ik zijn voelsprieten op de universiteit, aan de andere kant ben ik een nestor voor de leerlingen die hier rondlopen.” De onderwijsinstelling is een prestigieuze universiteit voor iedereen die binnen het SOF-domein werkt. De cursussen zijn veelomvattend: van Special Operations Air Planning Course of Drone Explotation-opleiding, tot aan een SOF Leadership Course.

Een dynamische omgeving met gefocuste mensen: echt iets voor Becks. “Het is een internationaal speelveld waar het operationele, strategie en onderwijs samenkomen. Ik heb het hier enorm naar mijn zin, het is dankbaar werk.”

Wat hierna komt? “Geen idee”, zegt hij met een glimlach. Na wat nadenken: “Ooit zou ik wel korpsadjudant willen worden. Als ik dat bereik, is het voor mij goed.”