In 1997 kreeg het detachement KCT in Bosnië te maken met een internationaal uit te voeren SF-opdracht. De toenmalige commandant schrijft in zijn boek:

‘Vlak voordat ik naar Bosnië vertrok kreeg ik een doos met Groene baret-speldjes met de boodschap: je weet nooit waar het goed voor is. Er zaten er wel een paar honderd in. Inmiddels waren we er bij het uitvoeren van SF-opdrachten achter gekomen dat we sterk afhankelijk waren van de medewerking van iedereen om ons heen. We gaven voorlichting omtrent de situatie in Bosnië aan de volledige bezetting van de compound. Elke chauffeur die iets bijzonders meemaakte kwam dat aan ons vertellen. Als we een observatiepost (OP) moesten inrichten in een verlaten huis moest er altijd iemand mee van de Explosieven Opruimings Dienst (EOD). Kortom, we hadden iedereen, als we in de massa op wilden gaan, wel nodig.

Om die mannen en vrouwen te bedanken vroegen we ze bij ons in de bar te komen. Het aanwezige detachement trad dan volledig aan. De betreffende persoon werd naar voren gehaald en kreeg de KCT-draagspeld aan de achterzijde van zijn revers gespeld en werd door mij benoemd tot “Vriend van het KCT”. Kwam hij ergens in de problemen en waren er commando’s in de buurt hoefde hij alleen maar zijn speldje te laten zien en hulp werd geboden. Men was beretrots op dat speldje!’

Nu, zo'n  jaar later, is er nog niets veranderd.

We hebben ‘Commandovrienden’ nodig om het KCT tot in lengte van jaren te ondersteunen. De draagspeld blijkt tijdloos te zijn.